ಇರುವುದೆಲ್ಲವ ಬಿಟ್ಟು..

ಹೀಗೊಮ್ಮೆ ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಸಿಗ್ನಲ್‍ನಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದೆ. ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ನಿಂತಿದ್ದ ಬಸ್ಸಿನ ಕಡೆಗೆ ನೋಡಿದೆ. ಅದೊಂದು ಶಾಲೆಯ ವಾಹನವಾಗಿತ್ತು. ಒಳಗಿದ್ದ ಪುಟಾಣಿಗಳು, ಪೋಲೀಸರ ಜೀಪಿನ ಒಳಗೆ ಕೂತ ಕಳ್ಳರಂತೆ ಕಂಡರು. ನನ್ನ ಗಾಡಿಯನ್ನು ಬಸ್ಸಿನ ಹತ್ತಿರ ನುಗ್ಗಿಸಿದೆ. ಒಳಗಿದ್ದ ಗುಂಪಿನಲ್ಲೊಬ್ಬ ಪುಟ್ಟ ಹುಡುಗಿ..”ಅಕ್ಕ ಬಾಯ್” ಎಂದಳು. ಅದನ್ನೇ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದ ನಾನು, ಎಲ್ಲರನ್ನು ನೋಡಿ “ಎಷ್ಟನೇ ಕ್ಲಾಸು?” ಎಂದೆ. ಎಲ್ಲರೂ “ಪ್ರೀ ಕೆ.ಜಿ.” ಎಂದು ಒಟ್ಟಾಗಿ ಕೂಗಿದರು. ಅಷ್ಟೊತ್ತಿಗೆ ಸಿಗ್ನಲ್ ಬಣ್ಣ ಹಸಿರಾಯಿತು. ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ದಾರಿ ನಮಗೆ ತೆರೆದುಕೊಂಡಿತು. ನಾನು ಕಾಲೇಜು ತಲುಪಿದ ಮೇಲೂ ಆ ಮಕ್ಕಳ ಕೂಗಾಟ, ಕೆಲವರ ಅಳು, ಚೇಷ್ಟೇ ಎಲ್ಲವು ನನ್ನ ಮನದಲ್ಲಿತ್ತು. ಇದಾಗಿ ಎಷ್ಟೋ ದಿನಗಳ ನಂತರ ನಮ್ಮ ಒಂದು ಪ್ರಾಜೆಕ್ಟಿನ ಸಲುವಾಗಿ ಹಲವು ಪ್ಲೇ ಹೊಮ್‍ಗಳಿಗೆ ಹೋಗುವ ಅವಕಾಶ ದೊರೆಯಿತು. “ಆ ಪುಟಾಣಿ ಮಕ್ಕಳೊಂದಿಗೆ ಆಟವಾಡಬಹುದು, ಅವರ ನಗುವಲ್ಲಿ, ಚೇಷ್ಟೆಗಳಲ್ಲಿ ನಾವು ನಮ್ಮಲ್ಲೇ ಕಳೆದು ಹೋಗಿರುವ ಮುಗ್ಧತೆಯನ್ನು, ನೆನಪುಗಳನ್ನು ನೆನೆಯಬಹುದು”, ಎಂಬ ಆಸೆಯಿಂದ ಹೋದೆವು. ಆದರೆ ಅಲ್ಲಿ ನಾವು ಕಂಡ ದೃಶ್ಯವೇ ಬೇರೆಯಾಗಿತ್ತು. ಎಷ್ಟೋ ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಆಟಿಕೆ ಸಾಮಾನುಗಳೆಲ್ಲವೂ ಹರಡಿತ್ತು. ಒಂದೊಂದು ಮೇಡಮ್‍ಗಳ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಒಂದೊಂದು ಮಗುವಿತ್ತು. ಕೆಲವು ಮಕ್ಕಳು ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಚಾಪೆಯ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿದ್ದರೆ, ಇನ್ನು ಕೆಲವರು ಅಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಶಾಲೆಯ ಸಿಬ್ಬಂದಿ ಕೆಲವು ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಊಟ ಮಾಡಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಇನ್ನು ಕೆಲವರಿಗೆ ನಿದ್ದೆ ಮಾಡಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನದಲ್ಲಿದ್ದರು. ಕಾಲೇಜಿನ ಪರವಾಗಿ ಹೋಗಿದ್ದರಿಂದ ನಮಗೆ ಒಳಗೆ ಪ್ರವೇಶ ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿಯ ಸಿಬ್ಬಂದಿಗೆ ಹಲವು ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳಬೇಕಾದ್ದರಿಂದ ಅವರು ಬಿಡುವಾಗುವವರೆಗೂ ಅಲ್ಲಿಯೇ ಕೂತು ಕಾದೆವು.
ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮನ ಜೊತೆ ಆಟವಾಡಿ ಸಮಯ ಕಳೆಯಬೇಕಿದ್ದ ಪುಟ್ಟ ಮಕ್ಕಳು, ಹೀಗೆ ಶಾಲೆಯ ಒಂದು ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಕೂತು ಊಟ ಮಾಡುವುದನ್ನೋ, ಅಳುತ್ತಾ ಅಲ್ಲೇ ಮಲಗುವುದನ್ನೋ ನೋಡಿ ಬೇಸರವಾಯಿತು. “ಮೇಡಮ್ ಈ ಮಕ್ಕಳ ತಂದೆ-ತಾಯಂದಿರು ಏನು ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ? ಇಷ್ಟು ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿಗೆ ಏಕೆ ಇವರನ್ನು ಶಾಲೆಗೆ ಸೇರಿಸಿದ್ದಾರೆ?” ಎಂದು, ಶಾಲೆಯ ಮೇಡಮ್ ನಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಮಾತನಾಡಲು ಬಂದಾಗ ಕೇಳಿದೆ. ಅವರ ಉತ್ತರ ನನ್ನನ್ನು ಇನ್ನೂ ಕಾಡುತ್ತಿದೆ. “ಏನು ಮಾಡೋದು ಹೇಳಿ, ಇಲ್ಲಿ ಬರುವ ಬಹುತೇಕ ಮಕ್ಕಳು ನಗರದ ಜನಪ್ರಿಯ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯ ಡಾಕ್ಟರುಗಳ ಮಕ್ಕಳು.! ಅವರು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಬೇಗನೆ ಹೋಗುವುದರಿಂದ, ಹಲವರು ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನು 7 ಘಂಟೆಗೆ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗುತ್ತಾರೆ. ಅವರು ವಾಪಸ್ಸಾಗುವಾಗ ಸಂಜೆಯಾಗುತ್ತದೆ” ಎಂದರು.
ಶಾಲೆಯ ಮೊದಲ ದಿನದಿಂದಲೂ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಎದ್ದು ಹೋಗುವುದನ್ನು ನೆನೆದರೆ ದುಃಖವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಈಗಲೂ ನಾನು ಅದಕ್ಕೆ ಹೊರತಲ್ಲ!. ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೋಗುವಾಗ ತಂದೆ ತಾಯಂದಿರು ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಬಲವಂತವಾಗಿ ಎಳೆದು ಹೋಗುತ್ತಿರುವ ದೃಶ್ಯ ಕಂಡರೆ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಹಿಂಸೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಹೈಟೆಕ್ ಶಾಲೆಗಳಿಗೆ ಹೋದರೆ ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳು ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿರುವುದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಕಲಿತುಬಿಡುತ್ತಾರೆ ಎಂಬ ಭ್ರಮೆಯಲ್ಲಿ, ಮಗುವಿಗೆ ವರ್ಷವಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಡೊನೇಷನ್ ಕೊಟ್ಟಾದರೂ ತಮ್ಮ ಸೀಟ್‍ಗಳನ್ನು ಕಾದಿರಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಪಾಪ! ತನ್ನನ್ನು ಅರ್ಧ ನಿದ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಎಬ್ಬಿಸಿ, ಎಲ್ಲಿಗೆ ಕರೆದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ಅರಿಯದಾಗಿರುತ್ತಾರೆ ಆ ಪುಟಾಣಿಗಳು. ಹೀಗೆ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಅವರನ್ನು ತಯಾರು ಮಾಡಿ ಶಾಲೆಯ ಆವರಣದಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗುವಾಗ, ಕೊಡುವ ಮುತ್ತನ್ನು ನೋಡಿದರೆ…ಎಲ್ಲವು ನಾಟಕವೇನೋ ಎನಿಸುತ್ತದೆ.
ಮನೆಯಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಮಗುವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು, ಬೆಳ್ಳಂಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಶಾಲೆಗೆ ಓಡಿ ಬರುವ ಟೀಚರ್, ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಆಕೆ ಬೇರೊಂದು ಮಗುವಿಗೆ ಊಟ ಮಾಡಿಸುವಾಗ..ತನ್ನ ಮಗು ಊಟ ಮಾಡಿದೆಯೋ ಇಲ್ಲವೋ ಎಂಬುದನ್ನು ನೆನೆಯುತ್ತಾಳೆ. ನಗರದ ಬಹುದೊಡ್ಡ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯ ಡಾಕ್ಟರ್, ತಾನು ಬಾಳಂತಿಯಾಗಿದ್ದರೂ, ಇನ್ನೊಬ್ಬರಿಗೆ ಹೆರಿಗೆ ಮಾಡಿಸಲು ತನ್ನ ನೋವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬರುತ್ತಾಳೆ. ತಮ್ಮ ಮಗುವಿಗೆ ಒಂದು ವರ್ಷವಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಹತ್ತಿರದ ಡೇ-ಕೇರ್‍ಗೆ ಹಾಕುತ್ತಾರೆ. ಅಲ್ಲಿಯ ‘ತಾಯಂದಿರಿಗೆ’ ತನ್ನ ಮಗುವನ್ನು ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲದ ಮನಸ್ಸಲ್ಲಿ ಒಪ್ಪಿಸಿ ಹೋಗುತ್ತಾಳೆ. ಇವೆಲ್ಲದರ ಮಧ್ಯೆ ಮಗು ತನ್ನ ತಂದೆ ತಾಯಿಯ ಪ್ರೀತಿ ಎಂದರೆ, “ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಡುವಾಗ ಕೊಡುವ ಒಂದು ಮುತ್ತು” ಎಂದಷ್ಟೆ ಭಾವಿಸುತ್ತದೆ. ಆ ಮುತ್ತಿಗೂ ಮಿಗಿಲಾಗಿ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ ನಮ್ಮನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಾರೆ ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಆ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಬಾಲ್ಯದ ಯಾವ ನೆನಪು ಇರುವುದಿಲ್ಲ. “ನನ್ನ ಅಮ್ಮ ನನ್ನನ್ನು ಎಷ್ಟು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಾರೆ ಗೊತ್ತಾ! ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಡುವಾಗ ನನ್ನ ತಬ್ಬಿ ಮುತ್ತಿಡದಿದ್ದರೆ ಅವರಿಗೆ ಸಮಾಧಾನವೇ ಇರುವುದಿಲ್ಲ.” ಹೀಗೆಂದು 3 ತರಗತಿಯ ಹುಡುಗಿಯೊಬ್ಬಳು ತನ್ನ ತಾಯಿಯ ಪ್ರೀತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ವಿವರಿಸುವಾಗ ತಿಳಿಯಿತು, ಆಕೆಗೆ ಆ ಮುತ್ತೊಂದೇ ಬಾಲ್ಯದ ನೆನಪು ಎಂದು. ಈ ಜೀವನದ ಓಟದಲ್ಲಿ ನಾವು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿರುವುದೇನೆಂದು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೆ ಹುಡುಕುತಿರುತ್ತೇವೆ. ಅದರೊಟ್ಟಿಗೆ ನಮ್ಮ ಬಳಿ ಇರುವ ಸ್ನೇಹ ಸಂಬಂಧವನ್ನು, ಪರಸ್ಪರ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೇವೆ.
ಹೊರಗಿನಿಂದ ನೋಡುವವರಿಗೆ ಅವರಿವರ ಕೆಲಸ ಸುಲಭ. ಆದರೆ ಅದನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿದವರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಗೊತ್ತು ತಾನು ಎಂಥ ಕಷ್ಟ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಎಂದು.
ಜೀವನದ ವೈರುಧ್ಯ ಎಂದರೆ ಇದೇ ತಾನೇ?
ಸ್ಫೂರ್ತಿ ವಾನಳ್ಳಿ